martes, 9 de agosto de 2011

FUNK DE VERBENA?!?!

El otro día no sé cual de nuestros ilustres críticos musicales -ya me estoy metiendo en un berenjenal- realizó una crítica del concierto q hizo Jamiroquai en el Poble Español de Bcn. No era una mala crítica, era de esas en las q el concierto en cuestión tiene pocos elementos objetivos de crítica negativa: la ejecución es impecable, el show se basa en un repertorio infalible elaborado a base de singles q petan, el frontman tiene un talento vocal extraordinario, la gente disfruta bailando conocedora de todos los temas y se va con un buen regusto a casa habiendo recibido aquello por lo q ha pagado, un buen concierto de una buena banda.
Luego hay elementos q pueden ser objeto de cierta crítica: la falta de comunicación entre tema y tema por parte del frontman, si no bailó tanto como se esperaba, no sé, cosas así, si fueron generosos en bises, ya me entendéis.
Y luego entramos en consideraciones metafísicas, hipotesis sobre la evolución de un proyecto musical a lo largo de los años, y la exigencia opresiva de q una banda siempre esté en la vanguardia, aporte, se transforme y sorprenda constantemente.
A ver, a mi, y creo q a muchos cuando lo escuchamos en sus inicios, Jamiroquai nos ha marcado bastante. Esa puesta al día del jazz-funk (porque ya todo había sido formulado en los 70) y su manera de entender y producir la música disco-funk marcó la evolución de estos géneros a finales de los 90 y ya en éste siglo junto a otros grupos -q cada uno diga los suyos, para mi Groove Collective uno de ellos. Coño, el concierto q hizo en Studio 54 presentando "Space Cowboys" fue uno de los más guais a los q he asistido, bolaco.
Claro, despues de tres discos maravillosos q no te cansarías de escuchar los demás ya te suenan a lo mismo pero encima sin sorprenderte. Hay destellos de luz y temazos, pero la cosa ya no resulta tan fresca. ES LOGICO. Yo no sé si el tipo sigue haciendo los discos con cariño o los hace como churros, pero hasta el más ruín de los avariciosos en el mundo de la música pierde el culo por hacer un buen trabajo, porq la música ES su puta vida. No te mola porq ahora eres más guai y aquello ya es muy "comercial" y le mola a los lerdos. Porque buscas el "riesgo", q esa persona q te follas cada día (bueno, ahora una vez al mes) te vuelva a hacer sentir lo mismo q sentías las primeras veces, esa pasión... Urm... Las cosas no van así, expertos del tema.
Por eso, y llegando al meollo de esta crítica-al-crítico, cuando se tilda el trabajo de Jamiroquai como "funk de verbena", me da q estamos confundiendo las cosas. Sé q son sentimientos de muy dentro de cada uno y q puede doler darse cuenta q no todo lo q decimos tiene unos cimientos sólidos, pero la vida es una putada: el concierto de Jamiroquai moló. EL CONCIERTO MOLÓ. Ahora, a ti ya no te mola Jamiroquai porque has cambiado.
No le pidas q sea George Clinton, porque no lo es. Tampoco q sea James Brown. Ni Prince. Ni tan siquiera Terence Trent D'Arby. Y no a todos nos gustan discos q han hecho todos estos pesos pesados. Él sigue haciendo su mierda y canciones q tiene q defender, en un proyecto del que vive. Pero llegar a pensar algo como "ya no da más de sí" es tan... prepotente?
Porque claro, "funk de verbena", puede decírsenos q es un término positivo.
Pero a mi no me la dáis con queso. Quizás sea pq la ira corroe mi alma. Porque soy un puto ególatra y una vez (quizás más de una) tb se refirieron a uno de mis proyectos como "verbenero", y no puedo dejar de sentirme identificado. Pero llamar verbenero a eso es menospreciarlo.
Porque para la RAE, Verbena: 2. f. Fiesta popular con baile que se celebra por la noche, al aire libre y, normalmente, con motivo de alguna festividad.
Esto no es San Pancracio, ni la verbena de la Paloma (todos mis respetos para ambos). Ni vamos a poner tiras de papel en el entoldado. Aquí la peña viene a disfrutar de una banda en directo como en el 60% de los casos en q se hace un concierto de música pop-rock-funk-lo-q-sea. Q coño, es lo mismo q buscan los q van a ver bandas experimentales, vanguardista, hipes, yo q sé, como las quieran llamar, aunq despues pidan más cosas. Pero el principio básico es el mismo.
Yo no voy porque ya los he visto varias veces y ahora me molan más otras cosas, pero ni se me ocurriría catalogar así la música... porque si Jamiroquai es verbenero... todos los demás q sonamos a millas de distancia de eso, pero queremos hacer algo con el formato de gran banda de disco-funk... música comercial en tanto q bailable por la gente... y tratar de tener una personalidad definida aún con nuestras limitaciones a lo largo del tiempo... Pues casi q nos dedicamos a los autos de choque, bueno, o a las bodas y banquetes, q ya en alguna ocasión tb tildaron a los Manero de ser una banda perfecta para eso. Venga. Mersi.
Nada tío, eres un mierda q solo va por la pasta, q ya no haces nada original, q te cagas en la cara de tus seguidores, q son todos unos lerdos y lerdas sin criterio q se conforman con cualquier notas millonario q les haga mover los pies con canciones-reliquia de un tiempo glorioso q ya pasó para dejar lugar a un ocaso q ya no parará hasta q seas una parodia de ti mismo incapaz de hacer algo q mole nunca más en tu puta vida.
Q haces funk verbenero pavo. Y lo peor es q lo haces expresamente. Q yo lo sé.
Todo el mundo ha de ser un genio SIEMPRE.

5 comentarios:

Marteta dijo...

El problema es que hay gente que hace caso a los críticos... en mi caso, no suelo hacerles caso. Rara vez una crítica coincide con lo opino del tema... Al fin y al cabo los críticos son personas con opiniones... a menudo lo que opinan esos sabiondos me da bastante igual y es que, mis opiniones pueden diferir de las de los demás. Por eso mismo, para mi, el mejor crítico es uno mismo, te vas, estás presente y entonces valoras si el bolo vale o no la pena... no hace falta que vaya alguien que no conoces a decirte que le ha parecido.

(Ya le gustaría a ese ser Jamiroquai...)

myr dijo...

Jo vaig llegir akesta:
http://muzikalia.com/leercriticaconcierto.php/1256/jamiroquai/poble-espanyol/barcelona
I com diu la Marteta, no em fio de critics, últimament la cagan bastant (fa poc un va dir que Seal fa hip hop!!), li vaig preguntar a un colega que va anar-hi i em va dir que va estar de conya...
Potser amb la crisi els crítics no són crítics, poden ser becaris, estudiants, etc... (encara que se d'alguns que escriurien millor que algun crític oficial)

Jamiramouse (Montse Guich) dijo...

Vaig estar a aquest concert de Jamiroquai del Poble Espanyol, després de 7 hores d'esperar a la cua. Va ser un bon concert, però la meva única queixa és la del so, que no era del tot nítid, que és lo que més em mola. S'ha de tenir en compte que era un escenari ja pre-muntat per tot l'estiu, i pel qual va passar una Janet Jackson amb veu pre-gravada díes abans segons el públic que hi va assistir que no omplia ni la meitat del recinte. El que vull dir, és que un bon so fa que canviï un concert al 100%. I amb això dic que el concert em va agradar molt i vaig disfrutar, però .... em queda aquesta "espinita", que sota el meu punt de vista va deixar bastant que desitjar. M'hagués agradat escoltar aquest so molt més nítid, amb tots els matissos, els instruments ben diferenciats, i ja hagués sigut la bomba de concert !!!! És una banda amb uns músics excel·lents, de directes, no s'ha d'oblidar. I és normal que incorporin canvis a la seva trajectoria tant d'estil com de tot plegat.

Anónimo dijo...

Se sube el telón:un tio con un ojo para arriba i otro para abajo;se baja el telón...se vuelve a subir el telón y el xaval clava la mirada...cómo se llama el cantante...???

Anónimo dijo...

Jamiruguai!!!!